یافته های جدید دانشمندان حاکی از آن است، زلزله می تواند با آزاد سازی متان که یک گاز گلخانه ای است، به افزایش دمای جهانی کمک کند.یک گروه بین المللی از دانشمندان عواقب زلزله 8.1 ریشتری را که در دریای عربی شمالی در سال 1945 روی داد، بررسی کردند.
فرض دانشمندان این است که زلزله آن سال موجب آزاد سازی حدود 7.4 میلیون متر مکعب گاز متان به اقیانوس شده است.
در سال 2007 در طول یک مطالعه در سواحل پاکستان دانشمندان به چندین هسته رسوبی دست یافتند.
یکی ازاین هسته ها حاوی هیدرات متان بود- یک ساختار یخ مانند جامد از متان و آب- که درست 1.6 متر زیر کف دریا قرار داشت. بررسی این هسته ها به دانشمندان کمک کرد تا زلزله 1945 را به انتشار همزمان متان مرتبط کنند.
دانشمندان موسسه MARUM دانشگاه برمن، مرکز تحقیقات قطبی و دریایی موسسه آلفرد ونگر و موسسه ETH زوریخ، تراوش هیدروکربن سرد را در حاشیه قاره ای پاکستان مورد بررسی قرار دادند.
دکتر دیوید فیشر پژوهشگر ارشد این پروژه تحقیقاتی گفت : محققان در گشت های دریایی خود از این رسوبات نمونه برداری کرده و آنها را در آزمایشگاه مورد بررسی قرار دادند. بر اساس شاخص های متعدد، فرض را بر این قرار دادیم که زلزله ها موجب شکستن این رسوبات شده، در نتیجه گاز متان گیر افتاده در زیر آب اقیانوس ها را آزاد کرده است.
دریای عرب پهنه‌ای آبی است در شمال شرقی اقیانوس هند، میان شبه‌جزیره عربستان و هندوستان، در شمال متصل به دریای عمان که به خلیج فارس می‌پیوندد.
امروزه دریای عرب بر اساس تعریف سازمان آبنگاری بین‌المللی و سازمان بین‌المللی کشتی نوردی پهنه آبی است که از خلیج عمان تا تمام سواحل هند و پاکستان و غرب ایران و تا سواحل جیبوتی در شاخ آفریقا را در بر می‌گیرد. در قرن‌های 18 و 19 دریای عرب به سواحل یمن و جنوب عمان گفته می‌شد. اما امروزه طول و عرض جغرافیایی و محدوده مرزی آن بر اساس اعلام سازمان آبنگاری بین المللی چنین بیان شده‌است:در غرب از مرز غربی خلیج عدن و جنوب شبه‌جزیره عربی تا غرب سواحل ایران و تمام سواحل پاکستان تا سواحل شبه قاره هند و پایین‌ترین نقطه جنوب آخرین جزیره کشور مالدیو.
