مردم بی مایه تا لب بر سخن وا می کنند
خویش را در پیشگاه خلق رسوا می کنند
نیست در آنان توان نغمه خوانی در چمن
چون وزغ از دور،در مرداب غوغا می کنند
چون نمی بینند غیر از پیش پای خویش را
نکته ها را با قیاس نفس معنا می کنند
با وقاحت در چنین آشفته بازار سخن
بهر نانی نام را با ننگ سودا می کنند
در پی تمجید جمعی جاهل عالم نما
یاوه های خویش را تکرار بیجا می کنند
ما سخن از درد می گوییم و این بی دردها
حرف ما را چون نمی فهمند،حاشا می کنند
تنگ چشمانند، یوسف را نمی بینند و عیب
چون کنیزان بر نظرگاه زلیخا می کنند
در هوای تکیه بر جای هنرمندان زدن
فتنه ها چون سامری در کار موسی می کنند
چون اصالت نیست در گفتار و در کردارشان
هر زمان نقشی به رنگ روز اجرا می کنند
پای در گل ماندگان ساحلند و بی سبب
دعوی پهلو زدن با موج دریا می کنند
در شگفتم با کدامین جرأت این نابالغان
داخل کفش بزرگان ادب پا می کنند
غافلند از اینکه شعر و شاعر امروز را
داوری، مردان با فرهنگ فردا می کنند
بگذر از این ماجرا و قصه کوته کن شباب
اهل دل با دل شکن ها هم مدارا می کنند
دم ز آنان زن که اسرار مگو را مردوار
همچو حلاجان به روی دار افشا می کنند
در سماع نغمه ی داوودی خویشیم ما
ابن داوودان جاهل دار بر پا می کنند
در ازای آبرو بر باد رفتنهایشان
در شگفتم کاین سیه بختان چه پیدا می کنند
