دانشمندان علوم شناختی امیدوارند که مغز یک نوزاد با همه تصورات و حس امکانپذیری که به همراه آن می‌آید را در ظرفی بسته بندی کرده و از آنچه که به دست می‌آید، رایانه‌هایی هوشمندتر بسازند.«الیسون گوپنیک»، روان‌شناس رشد در دانشگاه کالیفرنا در برکلی، اظهار کرد: کودکان برترین ماشین‌های یادگیرنده در سرتاسر گیتی هستند.
نویسنده کتاب هایی نظیر «دانشمند در گهواره» (ویلیام مورو، 2000) و «نوزادان فیلسوف ماب» (پیکادور، 2010) افزود: تصور کنید که رایانه‌ها هم می‌توانستند به همان اندازه و سرعت آنها یاد بگیرند.
دانشمندانی مانند «گوپنیک» می‌دانند که یک نوزاد سالم منبع تامین شده‌ای از 100 میلیارد سلول عصبی برای تمام زندگی خود دارد؛ با بالغ شدن نوزاد، هر یک از این سلول‌های مغزی شبکه گسترده‌ای از سیناپس (15000 تا سن دو یا سه سالگی) تشکیل می‌دهند که به نوپایان امکان میدهد زبان‌ها و مهارت‌های اجتماعی را بیاموزند.
همه اینها در حالی رخ میدهد که آنها در حال یادگیری این هستند که چگونه در محیط خود به ادامه زندگی و بالندگی دست بیابند.
در همین حال، بزرگسالان تمایل دارند به جای آن که به قدرت خیال‌های خود اجازه دهند تا به هر کجا پرواز کند، بیشتر بر روی اهداف پیش رو تمرکز کنند.
به گمان پژوهشگران، این ترکیب هدف تمرکزی بزرگسالان و ذهن باز کودکان است که می‌تواند برای آموزش فوت و فن‌های تازه به رایانه‌ها ایده‌آل باشد.
