تحقیق تازه ای نشان می دهد برای سرعت دویدن انسان حد نهایی ای وجود دارد که آنرا نسبت قدرت به حجم بدن و میزان نیاز به عضلات به انرژی تعریف می کنند. مطابق این تحقیق دو 100 متر به حد نهایی خود نزدیک شده است
سال گذشته، اوسین بولت، قهرمان جامائیکایی دوی سرعت و رکورد‌دار دو 100 متر و 200 متر جهان توانست رکورد پیشین دوی صد‌متر را که متعلق به خود او بود، 11 صدم ثانیه بهبود بخشد. ببینیم بولت تا کجا می‌تواند این رکورد را بشکند و آیا اصلا برای سرعت او یا هر دونده موفق دیگری حد نهایتی وجود دارد؟
به گزارش نیوساینتیست، مارک دنی از دانشگاه استنفورد، کالیفرنیا برای پاسخ به اینکه انسان در نهایت چقدر می‌تواند رکورد دوی 100 متر را بشکند، راهی پیدا کرده است. او نتایج مسابقات قهرمانی متعددی را مورد تجزیه و تحلیل قرار داده است، حتی نتایج بهترین اسب‌های مسابقه و سریع‌ترین سگ‌های تازی را از دهه 1920/1300 تاکنون بررسی کرده و در نهایت به این نتیجه رسیده است که بهبود رکوردها در اغلب مسابقات از الگوی مشابهی پیروی می‌کند، در حقیقت یک روند آرام پیشرفت وجود دارد که جایی به نقطه پایان می‌رسد.
به عنوان مثال، به نظر می‌رسد اسب‌ها در مسابقه اسب‌سواری کنتاکی، سال 1949/1328 به این نهایت سرعت نزدیک شده باشند، چرا که از آن زمان به بعد بهبودها بسیار‌جزیی بوده‌اند و به ندرت شکست رکوردی وجود داشته است.
قهرمانان المپیک هم از الگوی مشابهی تبعیت می‌کنند. زنان دونده دوی 100 متر سال 1356/1977 به این حد نهایی رسیده‌اند، اما مردان دونده هنوز مشغول رکوردشکنی هستند، دنی الگوی رکوردشکنی آنها را بر پایه رویدادهای دیگری ترسیم کرده است. او می‌گوید: «مردان هم به حد نهایی خیلی‌خیلی نزدیک شده‌اند». او حد مطلق 9.48 ثانیه را برای دوی 100 متر پیش‌بینی می‌کند، این یعنی رکورد بولت تنها می‌تواند 0.1 ثانیه دیگر بهبود پیدا کند. دنی می‌گوید: «اگر بولت همین‌طور به دویدن ادامه دهد به زودی به حد مطلق سرعت نزدیک خواهد شد».
اما ببینیم چرا چنین حد نهایی سرعتی برای انسان وجود دارد؟ چنین محدودیتی به نسبت میان قدرت به وزن ورزشکار بستگی دارد. در واقع همیشه نقطه سر‌به‌سری وجود دارد که در آن برتری عضلات قوی‌تر و دست و پاهای بلندتر با نیاز به انرژی بیشتر برای قدرت‌دادن به بدنی حجیم‌تر جبران می‌شود و این نقطه است که حد نهایی سرعت را تعریف می‌کند
