این یافته که به واسطه مطالعات دانشمندان دانشگاه روچستر به دست آمده است نشان می دهد "مگنتوپوس"- حد مرزی که میدان مغناطیسی زمین در آن به خوبی بادهای خورشیدی را منحرف می کند- تنها نیمی از فاصله کنونی اش با زمین را دارا بوده است.
به گفته "جان تاردونو" یکی از محققان این پروژه زمین با داشتن مگنتوسفیر ضعیف و خورشیدی که با سرعت در حال چرخش بوده است به اندازه ای پروتونهای خورشیدی دریافت می کرده است که امروزه تنها در صورت بروز قدرتمندترین طوفانهای خورشیدی قادر به دریافت آن خواهد بود.
این به آن معنی است که جریان ذرات خورشیدی شانس بیشتری برای رسیدن به زمین داشته اند. همچنین احتمال زیادی وجود دارد که بادهای خورشیدی مولکولهای سبک وزنی مانند هیدروژن را در حدی بسیار بالاتر از آنچه اکنون مولکولهای هیدروژن از اتمسفر خارج می شوند از اتمسفر زمین می زدوده است.
از دست رفتن مولکولهای هیدروژن عاملی بر از دست دادن آب اتمسفر نیز بوده است به این معنی که در آن زمان میزان آب موجود در اتمسفر زمین بسیار کمتر از امروز بوده و خورشید علاوه بر هیدروژن آب موجود در اتمسفر زمین را نیز به سرقت می برده است.
به منظور یافتن قدرت میدان مغناطیسی در زمین باستان محققان به مناطقی در آفریقا که به داشتن سنگهایی سه بیلیون ساله شهرت دارد رفته و مجموعه ای از بهترین نمونه های باقی مانده را از میان دانه های فلدسپاتی و کوارتزی جمع آوری کردند. سپس با استفاده از ابزار مغناطیس سنج SQUID به بررسی نشانه های قدرت میدان مغناطیسی نهفته در این سنگها پرداختند.
بر اساس گزارش ای بی سی، نتایج نشان داد میزان قدرت میدان مغناطیسی در آن زمان در حدود نیمی از توانایی بادهای قدرتمند خورشیدی بوده است و همین ضعف باعث می شده است علاوه بر هیدروژن، خورشید آب موجود در اتمسفر زمین را نیز برباید.
